Verslag Reünie 2008

Door Marc de Hoon; gepubliceerd in het schoolblad.

Afgelopen zaterdag vonden vele oud-leerlingen van onze school de weg naar Kunstmin. De reunie ter gelegenheid van het 755-jarig bestaan van het Johan de Witt-gymnasium was een gezellige bijeenkomst, met de daarmee onlosmakelijk verbonden nostalgie. Als je als oud-leraar van menigeen rondloopt en stiekem glurend op de naamstickers een gesprekje aanknoopt, blijkt dat de reünisten zich veel meer van jou herinneren van je je realiseert. De humoristische opmerkingen van weleer hebben soms diepe indruk gemaakt.
Zo moest ik een oud-leerling uit mijn prille jaren als docent beloven dat ik nooit meer een proefwerk ("toets" verbeterde ik hem terstond) zou teruggeven en dan meesmuilend zeggen dat het behaalde cijfer de helft van een 8 was. Onschuldig als ik wilde ogen veronderstelde ik dat de bewuste leerling een 4 van me terug had gekregen, maar het bleek een 3 te zijn. Tja, met zulke moeilijke grappen haal je de fama-est rubriek natuurlijk nooit.

De oud-leerlingen van een jaar of 10 terug zitten voor een aanzienlijk gedeelte in de (kleine) kinderen, de generaties daarvoor hebben inmiddels besloten dat hun familieschool, het Johan de Witt, wel een goede school zou zijn voor hun eigen kroost, en de generaties daarna genieten nog volop van het leven. Ze reizen veel of zitten constant in het buitenland, omdat ze daar werken. De term consultant heb ik een keer of 12 langs horen komen en, zo op het oog intelligent converserend, kwam ik er snel achter dat gymnasiaal onderwijs zoals wij dat bieden, niet alleen maar opleidt tot bibliothecaris, archeoloog, predikant of, worst scenario, docent klassieke talen. Al zitten die er wel tussen.

De ambiance van Kunstmin was een geslaagde. De aanwezigen hadden voldoende ruimte om met elkaar aan een tafel te zittten om herinneringen op te halen aan hun oude klassen, aan hun voormalige docenten en aan de tekst van het Eia. Zo kreeg ik heel vaak de vraag of ik mij Reeuwijk nog herinnerde. Ja, wie niet? En of Piet Eeken nog natuurkunde gaf. Het was toch natuurkunde? Ja, het was natuurkunde en nee, hij is niet meer aan de school verbonden. Waar waren Overdijk, Jongenelen, Van Doorn (Stefan, van die ligfiets, van die famae, van klassieke talen, niet van Frans: die was op de reunie), Van den Bosch (klassieke talen)? Tja, allemaal weg. Straver dan? Overleden. De Vries, Lefeber, Tonino? Aanwezig, zoek ze maar op! Frima, Nat (nog steeds liefkozend Natje genoemd)? De een wel, supervisie houdend over de schoolreunie, de ander ziek thuis. Het Eia was een prooi voor de jaargangen '75 t/m '80, en de tekst zat er goed in, en bleef ondanks de weldadige consumpties van alcoholische aard goed verstaanbaar. En ach, het Eia in Kunstmin, dat is volkomen met elkaar vergroeid.

Kortom, de belangstelling was groot. Ook de belangstelling voor het eten, dat - zo zegt men dat in het oosten van het land - goed weg te krijgen was, was groot. De bonnenverkoop was een groot succes. Wat me tot de conclusie brengt dat het met de organisatie van de reünie wel goed zat. De reüniecommissie heeft hard gewerkt en deze tot een groot succes gemaakt, waarvoor hulde.

Zo rond 5 uur werd een begin gemaakt met supportersactiviteiten: de boel werd langzaam afgebroken, want om 6 uur moest schouwburg Kunstmin weer ontruimd zijn en mochten geen gymnasiale sporen meer aangetroffen worden.

Na de reünie bezochten veel gasten menig etablissement in de Dordtse binnenstad teneinde daar de inmiddels lege maag weer wat bodem te geven voor de afterparty. Die speelde zich voor velen af in de Pontonnier, maar ook vele cafés in Dordt mochten zich verheugen in de niet door enige kredietcrisis geteisterde oud-JDW-ers.

Voor de georganiseerde afterparty diende men zich later op de avond te vervoegen in de Pontonnier. Het Vossiusbestuur van de jaargang 2003 had nog steeds zin in een feestje en hoewel de inloop maar traag op gang kwam, werd het uiteindelijk toch een daverend feestgedruis. Met de nadruk op daverend. Zeker de laatste generaties Johan de Witt-ers lieten zich daar zien en horen. Toen uw verslaggever uiteindelijk zo tegen twaalven er uit probeerde te rollen, kwam de nieuwe generatie docenten in de persoon van Kees Vos de boel verder opleuken. Geslaagde dag. Over vijf jaar weer en dan geldt: iedereen lustrum.